Vertrouwen opbouwen, zonder woorden

Mijn band met een bijzonder jongetje

In mei 2020 ben ik niet alleen werkzaam in mijn eigen praktijk, maar combineer ik dat met het werken in loondienst bij een praktijk in Den Haag. Daar leer ik een leuk gezin kennen: een vader, moeder en hun zoontje. Dit jongetje is anders dan andere kinderen in de praktijk. Als hij mijn behandelkamer binnenkomt, maakt hij geen oogcontact met mij en rent hij heel druk van de ene kant naar de andere kant van de ruimte. Hij is dan vier jaar oud, maar praten is voor hem nog lastig. Hij maakt vooral geluiden, en ik vind het moeilijk om contact met hem te maken.

Hoe pak ik zoiets aan? Ik ben al een tijd werkzaam als mondhygiënist en heb al veel ervaring met kinderen, maar dit is toch anders. Ik vind het lastig in te schatten hoe ik hem het beste kan benaderen.

Elke drie maanden komt hij samen met zijn moeder naar de praktijk. Soms lukt het me om in zijn mond te kijken, maar soms ook niet. Dan is hij afgeleid door de prikkels en springt hij al uit de stoel voordat we echt kunnen beginnen.

Na een aantal jaar besluit ik te stoppen in de praktijk in Den haag

om mij volledig te kunnen richten op het uitbreiden van mijn eigen praktijk. Maar daar weggaan betekent dat hij bij een andere mondhygiënist terecht zal komen. Ik voel me schuldig, alsof ik hem in de steek laat.

Hij is inmiddels aan mij gewend. Aan mijn stem, mijn geur, mijn bewegingen en hoe ik hem op mijn manier stap voor stap begeleid naar een voor hem veilige omgeving. We maken zulke mooie stappen. Voor anderen misschien heel klein, maar ik weet nog hoe we zijn begonnen samen en hoe lastig het soms was. Hoe moet het nu verder met dit lieve jongetje?

Gelukkig zeggen zijn ouders direct: "We komen met je mee naar jouw praktijk. Het is zo bijzonder hoe jij omgaat met onze zoon."

Vaak denk ik: kan ik dit jongetje wel blijven behandelen?

Is hij bij mij in goede handen? Ben ik wel goed genoeg om hem de juiste zorg te bieden? Nee, ik weet ook wel diep van binnen dat ik niet altijd het juiste doe. Ik kan niet altijd zijn tanden goed bekijken en er zou misschien wel ergens een gaatje kunnen zitten. Heeft hij pijn? Nee, zijn ouders zeggen niks te merken en te zien tijdens het poetsen thuis. Is het dan nodig om hem uit een fijne omgeving te halen en hem door te sturen naar een praktijk die gespecialiseerd is in het behandelen van kinderen die moeite hebben met de reguliere praktijk?

Nee, ik wil dat hij voelt dat hij mag zijn wie hij is en dat het oké is dat het soms even te veel is. Hij mag de snelheid van de stapjes bepalen en ik volg hem. Het werk wat wij doen is eigenlijk heel persoonlijk. Je komt dichtbij iemand, werkt zelf in iemands lichaam.

Elke keer als hij komt, maken we kleine stapjes. Wat ik leer, is dat voorspelbaarheid en structuur essentieel voor hem zijn. Ik geef hem de tijd om mij te leren kennen en het vertrouwen op te bouwen. Bij elke afspraak lukt het een beetje beter, en telkens komen we een stapje verder.

Afgelopen zaterdag gebeurt er iets heel moois.

Hij komt vrolijk binnen, klimt op de stoel, ik druk het knopje in zodat de stoel naar achter gaat en hij gaat lekker liggen. Hij is heel ontspannen, alsof hij op het strand ligt doet hij zijn armpjes onder zijn hoofd. Ik pak de spiegel om zijn tanden te bekijken. Hij voelt eerst met zijn hand, daarna met zijn lippen en zijn tong aan het koude spiegeltje. Het is oké, hij doet zijn mond wijd open en ik kan alle tanden en kiezen goed zien.

En toen gebeurde het

ineens gaat zijn hand naar mijn gezicht. Hij geeft me een aai over mijn wang en zegt: "Selina is lief." Op dat moment voel ik echt dat we een diepere connectie hebben gemaakt. Puur op basis van vertrouwen en het maken van verbinding. Dit is de beloning voor alle liefde die ik erin stop de afgelopen jaren.

Ik ben zo ontzettend trots op hem en ik hoop dat ik hem nog heel lang de juiste zorg kan bieden op een liefdevolle manier.

Hij geeft me een aai over mijn wang en zegt: "Selina is lief." Op dat moment voel ik echt dat we een diepere connectie hebben gemaakt.